Monday 31 October 2011

जनतासँग प्रधानमन्त्री



प्रधानमन्त्री बाबुराम भट्टराईले आज दोस्रो पटक जनतासँग रेडियो नेपालबाट लाइभ अन्तर्क्रिया गरे। रेडियो नेपालमा बेलुकी ८१० देखि ९ बजेसम्म उनले फोन र इमेलबाट आएका प्रश्नको जवाफ दिएका थिए। धेरै जनाको प्रश्नलाई प्रधानमन्त्रीले गम्भीर भएर सुनेको र त्यसमा गम्भीरताका साथ काम गर्ने वचन दिए।

अनुगमन, सेना समायोजन, माओवादी पार्टी बिग्रेको, राहत नपुगेको, एअरपोर्टको घुस प्रकरणदेखि माओवादी नेताको स्विस ब्याङ्कको खातामा पैसा रहेको आरोपसम्मका जवाफ प्रधानमन्त्रीले दिए। प्रश्नै नभई प्रशंसामात्र गर्न पनि फोन गरेको सुनियो। कसैले कडा टिप्पणी पनि गरे- माओवादी निभ्न लागेको बत्ती, एसिया कै भ्रष्ट नेतालाई लिएर कसरी सत्ता चलाउनु हुन्छ आदि। अन्तर्क्रिया कार्यक्रम पूरा सुन्न भित्र आउनुस्।

प्रधानमन्त्री बाबुराम भट्टराईले आज दोस्रो पटक जनतासँग रेडियो नेपालबाट लाइभ अन्तर्क्रिया गरे। रेडियो नेपालमा बेलुकी ८१० देखि ९ बजेसम्म उनले फोन र इमेलबाट आएका प्रश्नको जवाफ दिएका थिए। धेरै जनाको प्रश्नलाई प्रधानमन्त्रीले गम्भीर भएर सुनेको र त्यसमा गम्भीरताका साथ काम गर्ने वचन दिए।

अनुगमन, सेना समायोजन, माओवादी पार्टी बिग्रेको, राहत नपुगेको, एअरपोर्टको घुस प्रकरणदेखि माओवादी नेताको स्विस ब्याङ्कको खातामा पैसा रहेको आरोपसम्मका जवाफ प्रधानमन्त्रीले दिए। प्रश्नै नभई प्रशंसामात्र गर्न पनि फोन गरेको सुनियो। कसैले कडा टिप्पणी पनि गरे- माओवादी निभ्न लागेको बत्ती, एसिया कै भ्रष्ट नेतालाई लिएर कसरी सत्ता चलाउनु हुन्छ आदि।

Monday 17 October 2011

Bipaswi Poudyal crowned Little Miss World 2011


The international beauty contest held in Turkey on October 8 has made history in Nepal. On this day, a Nepali was able to achieve for the first time the highest title in the history of international beauty pageant. This Nepali was also a little girl just 11 years old, Bipaswi Poudyal who has proved that Nepalese are not less than others. She became the pride of every Nepali.
4 feet 5 inches tall beauty queen Bipaswi from Bishalnagar, Kathmandu won the title of Little Miss World 2011, held in Sunny Antalya, Turkey on October 8 leaving behind 39 contestants who were representing 35 different countries. Bipaswi also won the title of Miss Congeniality. She was accompanied there by her parents and the country director of Nepal, Mr. Deependra Ratna Shakya.
Nepal was represented in this international pageant for the first time and in the first attempt, Nepal received such a glorious title
Speaking at the Tribhuvan International Airport after her return to Nepal, Bipaswi revealed that the competition was challenging due to the language barrier but eventually even managed to make friends there. The judgment was done on the basis of talent and discipline.

Sunday 2 October 2011

PM direct with People

Please follow yellow link that way...


First time in Radio Nepal's history

Thursday 22 September 2011

खै ओली


सत्ताधारीवाट प्रतिपक्षमा पुगेपछी अहिले एमाले समिक्षामा जुटेको छ। जसका लागी अहिले केन्द्रिय समितिको बैठकमा व्यस्त छन्। बैठक अहिले बाबुराम भट्टराई नेतृत्वको सरकारको समिक्षामा बढी केन्द्रित छ। हिजो झलनाथ खनाल प्रधानमन्त्रीहुँदा माओवादीसँग भएको सम्झौता झै बाबुरामले प्रधानमन्त्री बन्न मधेसी मोचासँग गरेको चार बुँदे सहमतीको चिरफारमा एमाले नेता आफ्नो मगज खियाईरहेको बेला घोचपेच विज्ञ केपी ओली भने मौन छन्।

सुविधासम्पन्न कालो सवारी छाडेर बाबुराम भट्टराई मुस्ताङ म्याक्स चढ्न थाले। सेनामा १० हजार मधेसीलाई प्रवेश गराउने सहमती गराए। सरकारी राहत कार्यक्रम घोषणा भयो। दौरा सुरुवाललाई राष्ट्रिय पोशाकवाट हटाउने निर्णय भयो। क्यान्टोनमेन्टको चावी शिविर अनुगमन विशेष समितिलाई बुझाउने निर्णयले माओवादीमा भुईचालो गयो। जुन अहिलेपनी कायम छ। बैद्यसँग घाटी जोडेका बाबुराम अहिले पुष्पकमल दाहालसँग घाटी जोड्न पुगेका छन्। कम्ति रोचक हुने थिएन यि घटनाक्रमबारे केपीको तुक्कापूर्ण टिप्पणी। तर, अफसोच १७ दिन देखी हामीलाई मनोरञ्जनवाट वञ्चीत गराईरहेका छन् केपी ओलीले।

राजनीतिक रुपमा त्यत्ति रुचिकर पात्र नभएपनी उनको सस्ता, तिखा उखान तुक्कापूर्ण टिप्पणी खुवै रुचाईन्छ नेपाली राजनीतिमा। उनका विरोधीपनि उनका टिप्पणी भने खुव रुचीपूर्वक पढ्छन्, सुन्छन्। अनी सञ्चारमाध्यममा पनि राम्रै स्थान पाउँछन् उनका टिप्पणीले।

सर्वसाधारणको के कुरा अन्य दलका नेताहरु पनि खुव चाख लिन्छन् ओलीले आफैंमाथी गरेका टिप्पणिलाई। माओवादी अध्यक्ष दाहाल हुन या बाबुराम वा उनकै दलका झललनाथ खनाल लगायतका नेता, उनीहरुका लागी ओली अरुचीकर पात्र भएपनी उनका तुक्का भने मन पराउँछन् उनीहरुले पनि। तर, अहिले उनीहरु पनि निरास होलान्। कारण, ओली मौन छन्।

पछिल्लो चरण आपराधिक गतिविधिमा सँलग्नलाई संरक्षण दिएकोमा उनको खुवै आलोचना भयो। हतियार सहित समातिएका दिनेश अधिकारी चरीलाई संरक्षण दिएको आरोपवाट मुक्त हुन नपाउंदै उनी पुन पर्शुराम बस्नेतको संरक्षकको रुपमा सार्वजनिक भएपछी उनको राजनीतिक साखमा ठुलै धब्बा लाग्यो। पत्रकार अपहरण कुटपिट गरेको घटनालाई उनले भट्टीमा भएको झगडा भन्दै सस्तो टिप्पणी गरेपछी उनी आलोचीत बने।

प्रहरी सूचीका सँगठीत समुहका नाईके चरीलाई प्रहरीले फसाएको भन्दै सार्वजनिक कार्यक्रममा जोगाएको केही दिनमै चरी पुन गैडाको खागको कारोवार गरेको आरोपमा पक्राउ परेपछी भने ओलीको बोली बन्द भएको थियो। पर्शुरामको पक्षमा खुलेर लागेका युवा संघ अध्यक्ष महेश बस्नेतलाई स्यावासी दिएपछी झन आलोचना चुलियो। विस्तारै ओली मौन हुँदै गए। बाबुराम प्रधानमन्त्रीमा चुनिएपछी छ उनले ठ्याप्पै बोल्न छाडिदिए।

तर, एकाएक ओलीले मौन व्रत किन लिए? यसको रहस्य के होला?

ओलीका केही चर्चित बोली
संविधान सभामा एमाले तेस्रो दल भएपनी सानो पार्टी नभएको दावी गर्दै
–हात्ती दुब्लाउँदैमा बोरामा अट्दैन। मुसो मोटाएर हात्ति बन्दैन।
–आकार ठुलो हुँदैमा कोही बुद्धीमान हुन्न। आकारकै कुरा गर्ने हो भने मान्छे भन्दा भैसी ठुलो छ। तर के भैसी मान्छे भन्दा बढी बुद्धीमान छ?
–बनमाराको झाडिमा पीपलको बिरुवा छोपियो भनेर पीपल हरायो भन्न मिल्दैन। एमाले पीपलको बिरुवा हो, माओवादी बनमारा झाडी। पिपल बढेपछी वनमारा आफैं खुईलिएर जान्छ।

–शुसिलेवाट पुतली बनेपनी झुसिलेलाई पुतली भन्न मिल्दैन। झुसिले झुसिले हो,पुतली पुतली हो। अहिले माओवादी झुसिले हो। हामी पुतली बनाउँछौं अनी पुतली भनौला। (माओवादी बामपन्थी नभई उग्रबामपन्थी पार्टी रहेको टिप्पणिमा )

–सिनोमा हिरोले हिरोइनलाई अँगालो हाल्छ,काखी च्याप्छ, हिरोइन आँसु झार्छे, एक अर्कालाई केही भयो भने पुर्पुरोमा हात राखेर रुन्छन्। जव सिनेमा सकियो के को लभ पर्नु? हिरो एकातिर, हिरोइन अर्कोतिर। हामीले जति राम्रो बनाउन खोजेपनी एमाले माओवादीको सम्बन्ध त्यस्तै भयो। ( एमाले र माओवादी पार्टीको सम्बन्धबारे )

–केपी ओलीले कुनै कक्षा दोहोर्‍याएर पढेको छैन र पढ्दैन पनि। ( पुन उपप्रधानमन्त्री बन्ने हल्लाको खन्डन गर्दै )
–बाबुराम भट्टराईजी सम्बन्ध चिसियो भनेर आउनुभा रछ, तताएर जानु भयो। (बाबुराम ओलीलाई भेट्न उनको निवास बालकोटमा आएपछीको प्रतिकृया ं)

–बाँदरले रुख हल्लाउने मात्रै हो रुखै भाँच्न सक्दैन। ( माओवादीले गरेको शक्ति प्रर्दशनको प्रतिकृया )

काठमाडौंमा रिसाएको विरालो रोल्पामा गएर खाँबो चिर्तोछ भने के नै गर्न सकिन्छ र।(माओवादीवारे टिप्पणि )
–प्रचन्डको सम्बोधनमा आदरणीय बा रे, आदरणीय आमा रे। आदरणिय दाजुभाई, दिदीबहिनी रे। बाको खुट्टा भाँच्या छ, आमाको टाउको फोर्या छ, दाजुभाईको नलीहाड फुटालेको छ। पहिलो टाउको फोर्ने अनी कानवाट खुँदो खन्यादिने। ( प्रचन्डले प्रधानमन्त्रीको रुपमा गरेको सम्बोधनप्रछीको टिप्पणि )

–छलफल नगराई जे मन लाग्यो त्यही गर्ने एमाले कसैको प्राइभेट लिमिटेड हैन ( झलनाथ खनालले एकलौटी निर्णय गरेको आलोचना गर्दै )

–अर्जुनले चराको आँखा मात्रै देखेजस्तै प्रचन्डले पनि कुर्सी मात्रै देखिरहेका छन् ( प्रचन्ड पुन प्रधानमन्त्रीको उम्मेदवार बनेपछी )
{Copyright: The above article is derived from Hamroblog}

Monday 5 September 2011

रामराज्यको अपहार्यिता

लन्डन-भर्खरै रेगल कोन्सुलटेन्सीका संचालकले नमिठो गुनासो पोखे। सस्पेन्सनमा परेको कलेजले उनिमार्फत अप्पलाई गर्ने बिधार्थीहरु २ करोड पचास लाख खाइदियो रे। सहयोगकोलागि दुताबास,एनआरएन,नेता, सोलिसिटर सबै चाहारे रे। तर ६ महिनाको निरर्थक प्रयासपछी भोलि घर बेचेर रिन तिर्ने सोच्दै उड्न लागेछन्।
बिदेशमा साचिँनै नेपाली दुताबास,एनआरएन, पार्टीका नेता र अन्य सङ्सस्था निकममा छन्। नेपाली भएर बाँच्न पनि गाह्रो मर्न पनि गारो। केइ समय अगाडि मृत्‍यु भएका १२ लाख भन्दा माथी रिन बोकेका एक जना साथिका बाबु छोराको सब बटुल्नलाई घर जग्गा धितो राखेर भौंतारिदै छन् रे भन्ने पनि सुनियो।
युके जस्तो सम्ब्रिद्द देशमा त नेपालीहरुको हालत दयनिय हुन्छ भने, खाडी मुलुक जहाँ मानब तस्करी हुन्छ, त्यहाँ कस्तो होला सजिलै अनुमान गर्न सकिन्छ।मुलुकलाई बास्तबमै 'रामराज्य'को खाँचो छ। नत्र हामि नेपालीहरु न स्वदेशमा खुशी रहन सक्छौ न बिदेशमा।

Monday 13 June 2011

एमालेको गुन्डागर्दी कैलेसम्म?

(युथफोर्सबाट कुटिएका बिराट्नगरका पत्रकार खिलाराज ढकाल)



माओवादीहरुले चन्दा उठाएको देख्ने, वाइसियलले हत्या हिँसा अपरहरण गरेको देख्ने पार्टीहरुले एमालेले गुन्डा पालेको किन देख्दैनन होला? ठेक्कापट्टा कब्जा गर्ने क्रममा वाइसियलका दुई कार्यकर्ता मार्ने धादिङ्का एमाले सभासद राजेन्द्र पाण्डेका युथ फोर्स कार्यकर्ता हुन वा बिराट्नगरमा मराडासण्य हुने गरि पत्रकार चुट्ने परसुराम बस्नेत, पछिल्ला दिनहरुमा वाइसियल होईन युथ फोर्सको मुलुकभर बिग्बिगी छ।
राजनीतिको रंग दलेर दिन्दहाडै मुलुकका चर्चित डनहरुलाई कार्यक्रम् उद्घाटन गर्न पठाएर एमालेले नेपाली जनतामाथी बेङ्य प्रहार गरेको अनुभुती हुन्छ। चर्के मिलन्, चरी जस्ता डनहरुले अहिले एमालेको राजनैतीक संरक्षण पाइरहेका छन्।पत्रकार खिलाराज ढकालका प्रमुख आरोपी आफूसंगै भएको र अदालतले दोशी देखाए पक्डेर लान युथ फोर्स अदक्ष महेश बस्नेतको दिएको चेताबनीले एकपटक फेरि एमालेको गुन्डागर्दीले झस्काउँछ।

Saturday 4 June 2011

गोर्खा सैनिकलाई उच्च अवार्ड

अफगानिस्तान युद्धमा देखाएको बहादुरीका लागि बेलायती सेनाका नेपाली कर्पोरल दीपप्रसाद पुनलाई महारानी एलिजाबेथ द्वितीयाले वीरतासम्बन्धी दोस्रो ठूलो पदक प्रदान गरेकी छन्। बकिङ्घम दरबारमा बुधबार राति आयोजित विशेष समारोहमा महारानी एलिजाबेथले पुनलाई ‘कन्स्पिस्युअस ग्यालन्ट्री क्रस’ अवार्डले सम्मानित गरेकी हुन्।
बेलायती रक्षा मन्त्रालयका अनुसार यो अवार्ड भिक्टोरिया क्रसपछि दोस्रो ठूलो हो। उदाहरणीय बहादुरीका लागि प्रदान गर्न सन् १९९३ मा स्थापित यो अवार्ड पाउने पुन बेलायती सेनाका पहिलो नेपाली हुन्।
गोर्खा राइफल्स फस्ट बटालियनका पुन सन् २००० मा बेलायती सेनामा भर्ती भएका हुन्। उनी यसअघि बोस्निया र कोसोभोमा खटिएका थिए। पुनका बुबा र हजुबाले पनि गोर्खा सेनामा काम गरेका थिए।
पुरस्कार प्राप्त गरेपछि बेलायती सञ्चारमाध्यमहरूमा प्रतिक्रिया दिँदै पुनले भनेका छन्, ‘दरबारमा आएर कन्स्पिस्युअस ग्यालन्ट्री क्रस प्राप्त गर्दा धेरै उत्साहित र खुशी छु। यो भविष्यका लागि राम्रो सम्झना हुनेछ।’
पुनले प्राप्त गरेको पदक र उनको बहादुरीको प्रशंसा गर्दै बेलायती सञ्चार माध्यमहरूले प्रमुखतासाथ समाचार दिएका छन्।
म्याग्दी बिम गाविसका ३१ वर्षीय पुन २०६७ असोज १ राति अफगानिस्तानको हेलमन्द प्रान्तको बाबाजी जिल्लास्थित सैनिक चौकीमा आक्रमण गर्न आएका लडाकुसँग एक्लै लडेका थिए। यो भिडन्तमा उनले चौकी बचाएका थिए।
सानो जाँच चौकीमा तीनमात्रै सैनिक रहेको बेला ड्युटीमा रहेका पुनले १५ मिनेटभन्दा बढी करिब तीस तालिबान लडाकुसँग एक्लै लडेका थिए।
लडाकुले चौकीमा एके ४७ र मोर्र्टार आक्रमण गरे पनि पुनको निरन्तर प्रतिरक्षाले तालिबान पछि हटेका थिए। तालिबानले उनको चौकीमाथि नियन्त्रण कायम गर्न सकेको भए त्यहाँ रहेका सबै सैनिक मारिने उनले बताए।
तालिबानसँग संघर्षका क्रममा उनले ४ सय राउन्ड गोली, १७ वटा ग्रिनेड र एउटा माइन विष्फोट गराएका थिए।
‘चौकीलाई तालिबानले वरिपरिबाट घेरेका थिए, मसँग लड्नेबाहेक विकल्प थिएन,’ उनले एएफपीसँग भनेका छन्, ‘म निश्चित रूपमा मारिन्छु भन्ने थियो। मर्नुभन्दा अघि धेरैभन्दा धेरैलाई मार्नुपर्छ भनेर मैले सोचेँ।’
उनले भने, ‘त्यसपछि मलाई उनीहरूले मार्न सक्छन् भन्ने नै कहिल्यै लागेन।’

Monday 23 May 2011

Insults of Buddha in Britain

London
A Nepalese man called Ram Thapa is under fire of Buddhists especially Srilankan embassy based in the UK for the reasons he insulted Nepal Borne Lord Gautam Buddha,The light of Asia. He has a business of restaurant named- 'The Greedy Buddha'.



The website of Greedy Buddha reads a compliment by Joanna Lumley, the famous celeb in Britain helping Gurkhas to get their rights.

"For all The Greedy Buddha - Namaste and thank you a thousand times for your kindness, generosity and delicious food, with love from a proud daughter of Nepal"
Joanna Lumley
As a Nepalese we have left very few things to be proud of. If anyone asks about Nepal we will either start with Mount Everest or Gautam Buddha. But here is one Nepalese man instead of boosting religious, historical and cultural evidences of country, tries to insult the superhuman born in his own country. More importantly, although after getting several furious emails from all around the worlds still rigid not to change the name for business reasons. If you want to write an email please follow the following address.

Tuesday 17 May 2011

पतनको दिशातर्फ माओवादीहरु...


विश्वबाट साम्यवाद बिस्तारै हट्दै छ। नेपाल र भारतमा भने माओवादीहरु सल्बलाउँदै छन्। नेपालको माओबाद आन्दोलन र केही हद सम्म को सफल अबतरणले भारतिय माओवादीहरुलाई पाठ सिकाएको बुझिन्छ। तर नेपालका माओवादीहरु बिस्तारै पतनको दिशातर्फ उन्मुख रहेको कुरा नकार्न मिल्दैन।
पुँजिबादी अर्थतन्त्रको पक्षधर बाबुराम भट्टराईलाई मजदूर नेताहरुले धेरै अगीदेखी निसाना बनाइ रहेको खुलासा भएको छ। खासगरी बाबुराम भट्टराईको उधोगपतीहरुलाई उधोग बन्द नगर्न दिएको बचन र मजदूर आन्दोलन कम गर्न पार्टीलाई दिँदै आएको सुजाबबाट उनिहरु चिडिएको बुज्नमा आएको छ।
शालिकराम जम्मकट्टेल प्रचण्ड पक्षका हुन्। उनको पैसा उठाउने, धम्क्याउने, खाने शैलिबाट दिक्क भएको बताउँछन् भट्टराईपक्षीय र वैद्य पक्षीय मजदुर नेताहरु।केही समय अघि अन्नपूर्ण क्यासिनोमा कार्यरत बाबुराम निकट मजदुर नेता ज्ञानमान डङ्गोल लगायतकालाई जम्मकट्टेल पक्षका कल्दीप राईलगायतले कुटेका थिए। कुटपिटबाट डंगोल गम्भीर घाइते भएपछि गृहमन्त्री महराको निर्देशनमा तीन दिनअघि प्रहरीले राईलाई पक्राउ गरेको थियो। धादिङमा डेढ वर्षअघि हत्या गरिएका युथफोर्सका दुई जनाको हत्यामा संलग्न रहेको अभियोगसमेत रहेको छ राईमाथि। काठमाडौँमा अरु पनि थुप्रै उजुरी छन् उनकोविरुद्ध।
उनी पक्राउ पर्नुमा बाबुरामको हात भएको भन्दै जम्मरकट्टेलनिकट मजदूर नेता ह्याट रिएजेन्सीका बाउन्सर जनक बर्तौलाले'' एक गाडी केटाहरु ल्याएर बाबुरामलाई ठीक पार्नु पर्यो''भनेर पेरिसडाँडामै भनेछन्। यो कुरा जनसेनाले सुनेपछी बाबुरामलाई खबर गरे र उनले प्रचन्डसँग सुरक्ष्या र दोशीलाई कारबाही गर्न माग गरेछन्। लगत्तै माओवादी प्रबक्ता दिनानाथ शर्माले बिगप्ती निकालेपछी माओबादिहरुभित्रको घिनलाग्दो तस्बिर सार्वजनिक भएको छ।

सैन्य बर्दीमा आरोपित बर्तौला (साथमा जम्मरकर्ट्टेल) पेरिसडाँडामा पत्रकार सम्मेलनमा बोल्दै

Friday 13 May 2011

को को छन् त नेपाल पुलिस को मोस्ट वान्टेडमा ?

विश्वभरी अल कायदाका मोस्ट वाण्टेड अपराधी हेरेर बस्ने हामी नेपालीहरुलाई आफ्नै देशको नेपाल पुलिस को मोस्ट वान्टेड र तीनको अपराध अनी फरार हुन सक्ने स्थलको बारे ज्ञान छ त?


नाम:- मोहमद जमिल
उमेर:- ४३
बुवाको नाम थर:-जाफर अली भट्टी
नागरिक:- पाकिस्तानी
पासर्पोट नं‌ :- BT8204331
नागरिकता नं :- ३७४०५-७०३३४३३-५
अपराध-अपहरण तथा शरीर बन्धक,अपहरण, हतियार ओसार पसार, फोनबाट धम्की दिने जस्ता अपराधिक गतिबिधिमा संलग्न
थप अपराधीहरुको विवरण...
http://www.nepalpolice.gov.np/en/notices/most-wanted.html

Saturday 7 May 2011

ताल तालका सभासद यार

१. रातो पासपोर्ट(कुट्नैतिक राहदानी )बेच्ने :स्रोतअनुसार १ करोड ६० लाखमा रातो पास्पोर्ट बेच्ने नेपाल जनता दलकी गायत्री शाह र फोरमका बिश्वनाथ यादव उर्फ बिपी यादव।

२. प्रहरी ईन्स्पेक्टर बनाइदिन्छु भन्दै ५ लाखमा एक लाख बैना लिँदै गर्दा पक्राउ परेका एमालेका सभासद डोलबहादुर कार्की (डीबी कार्की)


३. तीन देशका नागरिकता भएका अर्थराज्य मन्त्री समेत पड्काउन सफल एमालेका सभासद ल्हारक्याल लामा


४. बिद्युत चोरी गर्दै गर्दा सभासद पक्राउ एकीकृत नेकपा माओवादीको समानुपातिक तर्फकी सभासद् इन्द्रमती यादव


५. बिष खाएर आत्महत्या गर्न खोज्ने र एकाबिहानै जाँड खाएर लोग्नेलाई गाली गर्दै बजार बजार हिड्ने माले(समाजबादि)की समानुपातिक सभासद सारदा नेपाली


६.आफ्नो SLC परिक्षा छोरीलाई दिन लगाउने एमाले सभासद किरणदेवी यादव

Tuesday 3 May 2011

म किन लागें राजनीतिमा ?-डा. बाबुराम भट्टराई

राजनीतिमा मान्छे पढेर वा परेर लाग्ने गर्छन् । म चाहिं आधा पढेर र आधा परेर राजनीतिमा लागेको हुँ ।

गाउँको किसान परिवारमा जन्मेको हुनाले गाउँ वरिपरि जुन खालको शोषण उत्पीडन थियो त्यसलाई अन्त्य गर्नको निम्ति राजनीतिमा लाग्नु पर्छ भन्ने सामान्य चेतना बाल्यकालमै सुषुप्त रुपमा परेको थियो । र, पछि उच्च शिक्षा हासिल गरिसकेपछि आफुले आर्जन गरेको ज्ञानको कारणले पनि राजनीतिमा लाग्नु पर्छ भन्ने मलाई वोध भयो । किनभने राजनीति भनेको समग्र राज्यको अध्ययन गर्ने र त्यसलाई वदल्ने शास्त्र हो ।

त्यसैले राज्यको समुच्च नीति ठिक भएन भने अरू आंशिक प्रकारका आर्थिक, सामाजिक, सांस्कृतिक-प्राविधिक नीतिहरू सही हुन सक्दैनन् । राजनीति भनेको सबै नीतिहरूको मुहान हो । त्यसै भएको हुनाले जबसम्म देशको राजनीति स्वच्छ, सही, अग्रगामी, जनपक्षीय हुँदैन त्यतिवेलासम्म समाजका विद्यमान समस्याहरू समाधान हुँदैनन् भन्ने वोध भएर नै म राजनीतिमा लागें ।

खासगरी चण्ढीगढमा गएर आर्किटेक्चरमा स्नातक पूरा गरेपछि मलाई देशको निम्ति अझ केही गर्नुपर्छ भन्ने वढी वोध भयो । विशेषतः भारतमा नेपालीहरूको दीनहीन अवस्था थियो र देशभित्र पंचायती निरंकुशता चरम उत्कर्षमा थियो । त्यसैले राजतन्त्रको अन्त्य गर्ने, देशमा जनपक्षीय गणतन्त्रको स्थापना गर्ने, र देशको तीव्र आर्थिक-सामाजिक रुपान्तरण गर्ने यो लक्ष्यका साथ राजनीतिक बाटो मैले अंगालंे । राजनीतिका पनि विभिन्न बाटाहरू मध्येमा यो माक्र्सवादी बाटो नै समाजलाई बदल्ने सबभन्दा उपयुक्त बाटो हो भन्ने लागेर म कम्युनिष्ट आन्दोलनमा होमिएको हुँ ।

अहिले म राजनीतिमा लागेको ३०-३५ वर्षपछि फर्केर हेर्दा देशमा जुन परिवर्तन भएका छन् त्यसमा थोरै भए पनि योगदान गर्न पाउँदा एउटा गर्वको अनुभुति हुन्छ । फेरि पनि राजनीतिक आन्दोलन समाप्त भएको छैन । किनकि जबसम्म यो देशमा सामन्तवादका अवशेषहरू वाँकि रहन्छन्, विदेशी थिचोमिचो वाँकि रहन्छ र देश पूर्ण रुपले आर्थिक विकासको शिखरमा पुग्दैन त्यतिवेलासम्म राजनीतिक आन्दोलन समाप्त भएको मान्न सकिदैन ।

त्यसमाथि पनि नेपाल जस्तो वर्गीय-जातीय-क्षेत्रीय-लैंगिक समस्याहरू रहेको समाजमा यी समस्याहरू पूर्ण रुपले समाधान नभएसम्म भिन्न रुपको आन्दोलन आवश्यक पर्छ । त्यसैले अहिले पनि म आफुलाई राजनीतिक रुपमा अझै वढी सक्रिय भएर लाग्नु पर्छ भन्ने ठान्दछु ।

म सानो छँदै ०१७ सालमा राजा महेन्द्रले पंचायती शासन जुन थोपरेका थिए त्यसका विरुद्ध नेपाली काँग्रेस लगायतका पार्टीहरूले आन्दोलन छेडेका थिए । त्यसैक्रममा एक जना मेरा मामा नाता पर्ने मान्छे घरमा आएर भूमिगत बसेको मैले देखेको थिएँ । र, तिनैबाट नै यो राजतन्त्रको विरोधमा आन्दोलन गर्नु आवश्यक रहेछ भन्ने मेरो बाल मष्तिस्कमा विचार र भावना प्रवेश गरेको थियो । त्यसपछि ज्ञान आर्जन गर्दै जाने क्रममा क्रमशः चेतना विकास हुँदै गयो । र मुख्यतः भारतमा पुगेर उच्च अध्ययन गरिसकेपछि नेपालको एउटा दीनहीन अवस्था विश्वमा देखिसकेपछि यो देशलाई साँच्चै सामन्तवाद र राजतन्त्रको चंगुलबाट मुक्त गर्नु पर्दछ भन्ने भावनाका साथ म भारतबाट नै अखिल भारत नेपाल विद्यार्थी संघको निर्माण गरेर आÏनै ढंगले राजनीतिमा होमिएँ र यहाँसम्म आइपुगें ।

मेरो आÏनो वाल्यकालको रुचि विज्ञान र खाशगरी ब्रम्हाण्डको अध्ययन् गर्ने विषयमा वढी थियो । हाम्रो पुख्र्यौली एउटा ज्योतिष पेशा अंगाल्ने खलक भएर हो अथवा अन्य कुनै कारणले हो म बच्चादेखि नै अन्तररिक्षमा टोलाएर हेर्ने र यो ब्रम्हाण्ड कसरी बन्यो ? के हो ? बुΣने एउटा जिज्ञासा सधै जागिरहन्थ्यो । पछि स्कुलमा विज्ञानको अध्ययन गर्न थालेपछि खाशगरी अन्तरिक्ष विज्ञान र खगोल शास्त्रहरुमा मेरो वढी रुची रह्यो । र पछि पनि मैले ती विषयमा स्वअध्ययन वढाउँदै लगें । र अहिले पनि मलाई सवैभन्दा रुचि लाग्ने विषय यही व्रम्हाण्डको अध्ययन गर्ने खगोल शास्त्रसम्वन्धी नै हो ।

यदि नेपालमा राजनीतिक-आर्थिक क्रान्ति पूरा भएर समुन्नत समाज वनिसकेको भए म आफुलाई एउटा अन्तरिक्ष वैज्ञानिकको रुपमा उभ्याउँदा व्यक्तिगत रुपमा वढी आनन्दको महशुस गथर्ंे । तर हाम्रो पिछडिएको एउटा समाजमा मेरो व्यक्तिगत इच्छा-आकांक्षा- भन्दा पनि देश र समाजको निम्ति केही गर्नु पर्ने आवश्यकताले वढी प्राथमिकता पाउनु पर्छ भन्ने सोंचले म राजनीतिमा लागे र लागिरहेको छु ।



यसै सन्दर्भमा युवा साथीहरूलाई मेरो विनम्र आग्रह के रहन्छ भने अन्ततः राजनीतिमा लाग्नको निम्ति विवेक र साहसको खाँचो हुन्छ । विचार संगसंगै त्याग र वलिदान गर्ने भावना र आँटको पनि आवश्यकता पर्छ । त्यसनिम्ति युवाहरुमा नै विवेक र साहसको सवभन्दा राम्रो संयोजन हुन्छ । बुढेशकाल लाग्दै गैसकेपछि मान्छेको एउटा शारीरिक शिथिलता मात्रै होइन, मानसिक रुपमा पनि सुषुप्तता आउन थाल्छ । फेरि हाम्रो जस्तो निजी स्वार्थमा आधारित सामाजिक व्यवस्थामा मान्छे वुढो हुँदै गैसकेपछि वढी स्वार्थी पनि हुन थाल्छ । त्यसो भएको हुनाले युवाहरूले नै निस्वार्थ ढंगले देश र समाजको निम्ति त्याग र वलिदान गर्न सक्दछन् । इतिहासका उदाहरण हेर्‍यौं भने पनि सबै महान् शहीदहरू चाहे नेपालका गंगालाल देखि महान् जनयुद्धका शहीदहरू हुन् या भारतका भगत सिंहहरू हुन सबै नै आÏना शहादत प्राप्त गर्ने समयमा २०-३० वर्षका थिए । त्यसैले पनि यो २०-३० वर्षको उमेरका युवाहरूमा विवेक र साहसको जुन उच्च संयोजन हुन्छ, उनीहरूले नै अग्रगामी क्रान्तिकारी राजनीतिमा अगुवा भूमिका निर्वाह गर्न सक्छन् ।

हाम्रो नेपाल अहिले पनि सामन्तवादका विभिन्न अवशेषबाट मुक्त नभैसकेको प्रतिगामी शक्तिहरूले विभिन्न ढंगले टाउको उठाइरहेको, विदेशी थिचोमिचो अहिले पनि हावी भैरहेको यो अवस्थामा युवाहरूले फेरि एक चोटि आन्दोलनमा होमिने साहस गर्न सक्नु पर्दछ । यो देशलाई २१औं शताव्दी सुहाउँदो विश्वको सवभन्दा उन्नत देशमा परिणत गर्ने आँट गर्नु पर्दछ ।

युवाहरूमा अहिले जुन खालको वेरोजगारीको समस्याले गर्दा विदेश पलायन हुने वाध्यात्मक परिस्थिति छ त्यसको अन्त्य गर्न र देशभित्रै सम्मानजनक रोजगारीको अवस्था सिर्जना गर्न पनि आजका युवाहरूले एउटा अग्रगामी राजनीतिको बाटो अंगिकार गर्न आवश्यक छ । त्यसैले इतिहासका अनुभवबाट प्रेरणा लिएर हाम्रो युवा पंक्ति यो राजनीतिक आन्दोलनलाई पूर्णतामा पुर्‍याउने र समुन्नत नयाँ नेपाल निर्माण गर्ने अभियानमा लाग्न सकून् म यही हार्दिक कामना गर्दछु ।



खासगरी सन् १९८०-९० को दशकपछि जुन ढंगको कथित भूमण्डलीकरणको प्रभावको साथसाथै नवउदारवादी, असाध्यै व्यक्तिवादी आर्थिक र सांस्कृतिक नीति देशभित्र घुस्यो त्यसले गर्दा हाम्रो युवा पिंढीलाई असाध्यै व्यक्तिवादी र स्वार्थी बनाउँदै लगेको छ । त्यसले गर्दा हाम्रा कतिपय युवाहरु देश र समाजको निम्ति केही गर्ने भन्दा पनि निजी स्वार्थको प्राप्तिको निम्ति विदेश पलायन हुन श्रेयस्कर ठान्ने गर्छन् । विदेशमा पलायन हुँदैमा देशको समस्या समाधान हुँदैन । एउटा व्यक्तिले त आÏनो स्वार्थ पूरा गर्न सक्ला तर समग्र समाजको आवश्यकता पूर्ति हुँदैन । त्यसो भएको हुनाले आजका युवाहरुले त्यसरी पलायन हुने बाटो लिएर होइन कि देश भित्रै संघर्ष गरेर यो समाजलाई बदल्ने बाटो लिनु उपयुक्त हुन्छ । त्यसो भनेर विदेशमा अध्ययनको निम्ति जानै हुँदैन भन्न खोजेको पनि होइन मैले । विदेशमा गएर अध्ययन् गरेर पनि सकभर आÏनै देशमा र्फकने यहीं नै रोजगारीको अवस्था सिर्जना गर्ने र त्यसको निम्ति संघर्ष गर्ने बाटो लिनु वढी श्रेयस्कर हुन्छ भन्ने मलाई लाग्छ ।



हाम्रो कतिपय राजनीतिमा लागेका अभिभावकहरु आफुले राजनीतिमा लाग्नु पर्दाको दुःखकष्ट देखेर आÏनै जीवनप्रति वितृष्णा जगाउँदै छोरा-छोरीलाई राजनीति बाहिर वा अन्य पेशामा लाग्न प्रेरित गरेको पाउँछौं । यो एउटा विडम्वनापूर्ण कुरा हो । यसले के देखाउँछ भने ती बाबु-आमाहरुले राजनीतिलाई समाज र देश परिवर्तन गर्ने वलिदानीपूर्ण संघर्ष ठान्नुको सट्टा राजनीतिमा लागेर व्यक्तिगत स्वार्थ खोज्ने प्रयत्न गरेका रहेछन् र त्यो नपाउँदा निराशिएर आÏना छोरा-छोरीलाई अर्कै वाटो लाग्न प्रेरित गर्ने रैछन् । त्यसो गर्नु स्वस्थ राजनीतिको परिचायक होइन । त्यसैले देश र जनताको राजनीति गर्ने मानिसहरु र आम नेपालीले आÏना छोरा-छोरीलाई पनि जबसम्म यो राजनीतिक परिवर्तनले पूर्णता पाउँदैन त्यतिवेलासम्म राजनीतिक बाटोमा लाग्न अभिप्रेरित गर्नुपर्दछ । त्यसैले मेरी एक मात्र छोरीलाई यो आन्दोलन पूरा नभएसम्म राजनीतिमा लागून भन्ने अपेक्षा गरेको थिएँ । उनले त्यो बाटो समातेर अघि लम्किरहेको देख्दा हर्ष र गर्वको अनुभुति हुने गर्छ मलाई ।
(From Baburambhattarai.com)

Monday 2 May 2011

बेलायतका राजदम्पती हनिमुन मनाउन नेपाल जाने समाचार झुटो



न्युज २४को पावर न्युजमा पावरफुल तरिकाले राज्दम्पती नेपाल आउने , होटल र प्लैन टिकेट समेत काटेको दुताबास स्रोतले जनाएको बताएनी यो भर्पर्दो समाचार होईन। प्रिन्स विल्लियम्सलाई उद्दार बिमान चालकको रुपमा जागिरमा बोलाइएको छ र यतिखेर उनिहरुलाई फुर्सद छैन। कैले र कहाँ अजै पत्तो छैन तर दुई हप्ताको छुट्टिमा उनिहरु जान सक्ने ठाँउहरु भनेको Kenya, Caribbean, Australia, Jordan र Scotland हुनसक्ने अनुमान छ।

झ नेताहरुलाई झापड काण्ड



स्मरण रहोस् कामरेड झलनाथ खनाललाई इटहरिमा आफ्नै पूर्व पार्टी कार्यकर्ता देवी प्रसाद रेग्मीले झापड हानेका थिए। त्यो बेला एमाले सम्बद युथ फोर्सले इटहरी बन्द गरे पनि देविप्रसादलाई झलनाथले माफि दिएपछी फास्फुस सेलाएको थियो।
मिडियाहरुको पिपली लाइव बन्द भएपछि देविप्रसादले दु:ख पाउने केही ब्लगरहरुले लेख्न पनि भियाएका थिए। नभन्दै केही महिना पछि सम्म उनी तारेख धाउँदै रहेको छापाहरुमा आयो। देविप्रसादको झलनाथसँग गुनासो थियो- समयमा सरकार बनाउन नसक्ने, सम्बिधान लेख्न नसकेर देशमा शान्ति सुरक्षा कायम गर्न नसक्नु। देविप्रसाद २ हप्ता पत्रपत्रिकामा हिरो भए, प्रहरीले केरकारमा माफि माग्न लगाएपनी गाउँमा माफि मागेको खबर
झुटो हो भन्न भियाए र स्वागतका पात्र बने।
अहिले फेरि अर्का झ कामरेडलाई यो काण्डले सतायो। झक्कु प्रसाद सुबेदी जस्ले एमालेका बरिस्ठ नेता र तत्कालिन महासचिब माकुनेलाई काठ्मान्डौ २ बाट सम्बिदानसभाको चुनाबमा पाखा लगएका थिए।तिनकुनेका चिया पसलेले समयमा संबिधान जारी गर्न नसकेको र जनतालाई दु:ख दिएको भनि दुई झापड हाने रे। घटना कान्तिपुर कार्यालय बाहिर भएको र कान्तिपुरकै सम्बद्दाताले इन्टर्भ्यू लिना भियाएकोले कतै कान्तिपुरले उचाल्यो की जस्तो पनि देखिन्छ।

जे होस् झापड काण्ड सेलाएको छैन अब पालो काङ्रेस नेताको हो कि?

Tuesday 26 April 2011

Preparing for future shocks – disaster risk reduction in Nepal


Kathmandu could be on the brink of a major earthquake, and the UK and others are working to help Nepal avert disaster

There is no denying it, natural disasters are on the increase. The past 18 months has seen devastating earthquakes in Haiti, New Zealand and Japan, floods in Pakistan, and numerous less reported events. Last year, 110 million more people were affected by disasters than in 2004 – the year of the Boxing Day tsunami.

We need to be prepared for these future shocks. It is difficult to know precisely where the next disaster will strike, but there are countries and cities that must be on a higher state of alert. One of these is Nepal, and in particular its capital, Kathmandu.

My first overseas visit as minister for international development was to Nepal, the poorest country in Asia. There is good reason to believe the country is on the brink of a major disaster – one with potentially cataclysmic results.

First, the country is a highly seismic region, lying between the collision of Indian and Eurasian plates. It has a major earthquake roughly every 70 years – it's been nearly 80 years since the last one. Second, its lack of development and its deep-rooted poverty leave it underprepared and extremely vulnerable.

Kathmandu has experienced massive, poorly controlled urbanisation in the last few years and now has a population of around 5 million. Its building standards are nonexistent, so millions of people could be buried in a city-wide pile of rubble. Access routes would be blocked. The airport could be disabled. The international community would face a massive humanitarian crisis, and there would be no way to get help through.

A survey by the Kathmandu Valley Earthquake Risk Management Project(pdf) suggests around 40,000 would die, with 100,000 injured, plus tens of thousands left homeless. This could be a conservative estimate. Confronted with the growing base of evidence, we should be asking ourselves what we can do to reduce this risk.

Disaster preparedness in Kathmandu is poor. The Nepalese government's capacity and investment in disaster management remains low, hamstrung by bureaucracy and political stasis. There is a serious lack of investment in critical infrastructure like schools and hospitals. Nepal's disaster strategy sits in the constituent assembly awaiting approval, along with a logjam of hundreds of other acts and bills.

What Nepal needs is a detailed, co-ordinated action plan that is ready to work now. Heavy equipment must be prepositioned at the airport to repair any damage to the runway. Command and control mechanisms must be put in place so that good communications can remain intact to direct the urgent rescue work that would be needed. And each international partner must know exactly what action to take when disaster strikes.

Action is being taken. The UN recently set up a Nepal Risk Reduction Consortium, which presents a major opportunity to spur the government and the international community into action. The UK is a member of the consortium, and we will be putting substantial technical and financial resources – £20m ($30m) over the next four years – behind this initiative. But this will not be enough by itself.

Shortly after taking office, the coalition government asked Lord Ashdown to carry out a review of the UK's humanitarian and emergency responsepractices to look at how we can ensure we remain world leaders in this area. The report, published last month, contains many recommendations that will inform our thinking on the future of UK disaster response work.

Ashdown's Humanitarian Emergency Response Review offers a number of suggestions for what we could be doing now to prepare more effectively for a major disaster in Nepal, through the consortium.

First, anticipation and a stronger focus on preparing for disasters. Nepal's government, with support from the international community, needs to focus on the earthquake threat and plan for it. We must bring Nepal's powerful neighbours, India and China, in to play an active role in response planning.

It is basic good sense that countries such as Nepal, with a high vulnerability to disasters, learn how to improve their ability to deal with crises. This is about building houses, schools and hospitals that can withstand earthquakes, floods and landslides. But it's also about investing in the government's ability to respond; creating disaster management plans; and educating people about disaster risks. The consortium will only work with leadership from Kathmandu.

There is growing evidence that building community resilience to shocks is more cost effective than humanitarian response. Evidence shows that for every $1 spent on prevention, $4 less needs to be spent on the response. We will push other donors to invest in Nepal's earthquake risk reduction.

Finally, Ashdown's review makes clear that we must work with existing partners but also develop partnerships with charities, NGOs, the private sector and faith groups.

But this is not just an issue for Britain. Recent disasters have seen dozens of countries step in to help others in their hour of need. We need to act with the same unity in preparing for these shocks in advance to make sure we do all we can to avert and minimise the damage a natural disaster can cause.

I am currently in Washington at a forum on disaster risk reduction in Asia, and there is real consensus on the need to learn from recent disasters. The real challenge will lie in maintaining the momentum once the spotlight has moved off of the issue. But I am absolutely clear that this is a risk we cannot ignore and so we must not let it fall into the shadows.

(An article published in Guardian by Alan Duncan. Alan Duncan is a minister of state in the Department for International Development)

Sunday 24 April 2011

साइबाबा सत्य की झुटो???


साईबाबा समलिंगी भएको र युवाहरुलाई यौन सोसन गरेको युट्युबलगायत बिबिसीले डकुमेन्ट्री बनाएको थियो. यो लिंक हेर्नुहोस त:


तर अजब देशका गजब जनता हामी नेपालीहरु एउटा ढोंगीको पछी ज्यान फालेर लागेका छौ.खासगरी महिला दिदि बहिनि आमा हजुरआमाहरुले साईबाबाले बिगुती फाल्छन भनेर चौपट पुजा गरेको देखेको छु. समय खर्च गरेको देखेको छु.










अर्को अवतार अब फेरी को देखा पर्ने हो. कति बर्सभित्र र कहा* देखा पर्ने हो ? बिचरा भक्तहरुलाई भजन कृतन गर्न प्रबचन सुन्न र पुजा गर्न हतार भैसक्यो होला कि?

Tuesday 19 April 2011

एमाले नटुक्री देश बन्दैन



पार्टी फुटाउनु किमार्थ राम्रो होईन, तर आफूले केही गर्न नसक्ने पार्टीको अध्यक्ष र प्रधानमन्त्री भएर निरिह बस्नुभन्दा बरु झल्लुले पार्टी फुट्नेगरी कडा प्रतिक्रिया दिए हुन्छ।पशुपतिनाथले शायद ओली र माकुनेलाई त जनताले दिएको घ्रिणा र उपेक्ष्या पचाउने क्षमता दिसकेका छन्, तर यदि मन्त्रिमन्डल पूर्णरुपमा गठननै नभै सरकार ढल्ने बिसम परिस्थिती आएको खन्डमा झलनाथको पनि दयनिय रुपमा पतन हुनेछ।यो भन्दा छुट्टै पार्टी खोल्नु राम्रो। कम्सेकम क्रान्तिकारी रास्ट्रबादी हुँ र बिदेशी प्रभु मान्दिन भन्नेहरुको साँठगाँठ त मिल्ला।

Friday 11 February 2011

झापड हान्न लायक झलनाथ

यतिखेर गिर्जाबाबुको याद आइरहेछ, उसो त मिडियामा उनी कसैलाई इज्जत गर्न जान्दैनथे सिवाय आफ्नो दाजु बिपीलाई। तैपनि झलनाथलाई गिर्जाबाबुले भनेजस्तै झल्ला नेताको सङ्या दिए हुने भैसकेको छ। खास गरि उनले प्रचन्डसँग सम्जौता गरेको भनेका पछिल्ला दुई कटवाल काण्ड र सात बुँदेबाट। उनको अपरिपक्क राजनैतीक चालले मुलुकको यो बिसम परिस्थितीलाई गन्तब्य देला जस्तो देखिदैन, बरु उनी बालुवाटारमा बस्ने दिनहरु गनिन बेर छैन। एमालेको ठोस् रणनितीको अभाब मुलुकको दुर्गतीको प्रमुख कारण हो। एमालेमा रहेका दक्षिणपन्थी र क्रान्तिकारी भनिएकाहरुबिच लगनगाँठो जोडियोकी भनेजस्तै देखिएको साता अगीको नेपाली राजनीति फेरि थाङ्नोमा सुतेको छ।
Free counter and web stats